Daar sta je dan met je goeie gedrag bij een ATM-machine in Kiev. Zonder flappen en vooral: zonder pasje.
Meteen toen Gert-Jan zijn Rabobankkaart in de gleuf stopte, gebeurde waar elke reiziger bang voor is, de pas werd ingeslikt. Zonder kauwen.
Alsof God tegen je is. Zo voelt dat dan toch, gelovig of niet. Precies in die vijf seconden dat Gert-Jan dacht geld te trekken, viel de stroom uit. Terwijl hij nog verbouwereerd op knopjes stond te drukken teneinde zijn pasje terug te krijgen, stormde ik het gebouw achter de geldmachine binnen. En duikelde daardoor in een hele nieuwe wereld.
Ik dacht dus een bank binnen te komen, maar zo zag het er niet uit. Een aardige mevrouw in een klein, rommelig kantoortje keek me vriendelijk aan terwijl ze stempels zette op talloze papiertjes. Ik had net zo goed niet hoeven vragen of ze Inglies spiekte, nee natuurlijk. Met handen en voeten en mijn eigen pasje maakte ik duidelijk welke ramp ons getroffen had. Vanuit het niets kwam er nog een mannetje bij, die met me naar buiten liep. Daar stond mijn reisgenoot tandenknarsend toe te zien hoe de één na de ander inmiddels keurig geld trok uit de machine die zijn pasje had ingeslikt. De storing kende slechts één slachtoffer uit Nederland: Gert-Jan Peddemors.
Verrrry dieffikoelt
En ga er maar aanstaan om uitgerekend die naam te spellen voor een onwillige bankbediende uit Kiev. Zoals een vriendin van mij altijd placht te zeggen: ik geef het je te doen. Terwijl het mannetje buiten druk begon te bellen, ging ik naar binnen. De mevrouw in het kantoortje maakte meteen duidelijk dat zij niks met die geldmachine van doen had. Dat deed ze door eerst op het kreng te wijzen en daarna een gebaar te maken alsof ze haar keel doorsneed. Om het vervolgens weer op een woest stempelen te zetten. Maar toen ik zielig de achterkant van de ATM-machine bekeek en op de schroevedraaier wees die bij haar op het bureau lag, kwam ze alsnog in actie. Nadat ze drie mappen tevoorschijn had getoverd, vond ze het nummer van de bank aan wie de geldmachine toebehoorde. Een eindeloos Russisch ratelen begon, maar opeens kreeg ik de telefoon in handen gedrukt. De bankbediende klonk als de boef in een James Bond film: you spell ze name, ok? Evverry letterr, because KirrtJaan Poedimoerrrrs is dieffikoelt forrr me. Verrrry dieffikoelt.
Toen ik een half uur later was aanbeland bij het spellen van Rabobank, RRRRAA-B0-Bank, kon de mevrouw van het kantoortje het niet meer aanzien. Ze belde een vriendin die misschien wel kon bemiddelen. Ondertussen bemoeide het mannetje van buiten zich er ook flink tegenaan, alsmede enkele klanten die stempels kwamen halen. De vriendin kwam aan de lijn op de i-Phone van de mevrouw van het kantoortje. Nu had ik twee hotlines. De bankbediende zette me in de wacht nadat ik het antwoord schuldig moest blijven op ze numberrr ov ID-certifficut. ID-certifficut? You mean passport? No, no, ID-certifficut, ID CERRRTIFFICUT!
De vriendin van de kantoorbediende deed ondertussen niets anders dan lachen. ‘So, forrr five seconds therrre was no ielektrrricitie and zen yourrr boyfriend trrrried to take money haha’. Toen ik mezelf hoorde uitleggen dat KirtJaan Poedimoers not my boyfriend was, knapte er iets. De mevrouw van het kantoortje zette haar vriendin in de wacht en een snoeihard Gangnam Style schalde door het kantoortje. Ze probeerde haar i-Phone uit te zetten, maar dat lukte niet. Bij de derde Wop verlieten de heer Peddemors en ik het kantoortje, waar we ruim twee uur van ons leven hadden verknald. We liepen naar ons appartement en binnen vijf minuten was het pasje van de heer Peddemors geblokkeerd door een aardige Rabobank mevrouw die hem verzekerde dat er binnen vijf werkdagen een gloednieuw exemplaar door de bus zou rollen. Met dezelfde pincode uiteraard.