Als kind al was Ab Seijnder gefascineerd door de Nederlandse landkaart. Hoe zou dat gele plekje tussen al het groen in Friesland (Gaasterland) er in het echt uitzien? Hoe zou het voelen over de Afsluitdijk te lopen? Na zijn pensionering heeft Ab van zijn fascinatie zijn levenswerk gemaakt: hij fietst door alle ruim 7000 plaatsen in Nederland en doet daar verslag van op zijn website www.alleplaatsenopdefiets.nl.

Een jaartje of 12, 13 schat Ab erover te doen om alle plaatsen in Nederland te bezoeken. Sommige buurtschappen zijn zo klein dat ze geen officieel naambord hebben. Maar dat maakt niet uit, want aan de straatnamen kun je meestal al zien dat je goed zit: vaak zijn de verbindingswegen vernoemd naar die bijna onzichtbare plaatsjes. Ab is altijd op zoek naar iets bijzonders van elke plek die hij bezoekt en maakt daar dan een sfeerbeeld van op zijn website, compleet met foto.

Veel bezoekers zijn Nederlanders uit buitenland
En dat slaat aan, want Ab mag zich verheugen op zo’n 80.000 bezoekers per jaar, waarvan de helft, opvallend genoeg, Nederlanders in het buitenland zijn. Een verklaring hiervoor heeft hij niet echt. ‘’Waarschijnlijk mensen die uit nostalgische overwegingen hun oude buurt in Nederland zoeken op internet. Of mensen die het fietsen in Nederland missen.’’

Martin Bril op de fiets
Dat alleplaatsenopdefiets.nl zo aanslaat is geen wonder, de site staat vol met de bijzondere ontmoetingen die Ab heeft tijdens zijn tochten. Ab zelf kan ook met smaak over zijn tochten vertellen. Over het bijzondere Nederlandse landschap, de geschiedenis ervan. Wat hem opvalt aan Nederland en de Nederlanders. De fantastische plaatsnamen die hij tegenkomt en de mensen die zo graag over hun leven of hun dorp vertellen. In feite is Ab een soort Martin Bril op de fiets. Een chroniqueur van Nederland.

Daf
Tijdens een rondje Nunspeet-Harderwijk vertelt hij lachend over de totaal overwoekerde Daf die hij ooit aantrof in een tuin in Drente. Bij navraag bleek het autootje van oma te zijn geweest die tot op hoge leeftijd bleef rijden, al had ze de zaak niet meer helemaal onder controle. Haar allerlaatste tochtje eindigde tegen de lichtmast in de tuin van haar zoon omdat oma niet meer kon remmen. Uit de auto kruipend besloot ze dat dit het einde van haar rij-carriere moest zijn en vele jaren later stond haar Dafje nog steeds op dezelfde plek in de tuin als waar ze hem de laatste keer achtergelaten had.

De smid van Hulshorst
Ondertussen stuit Ab in het plaatsje Hulshorst, nabij Nunspeet, meteen op een levensgroot paard met sulky, gemaakt van aan elkaar gesmede hoefijzers. Het kunstwerk staat voor een oude smederij en Ab vraagt de vrouw van de smid naar de details. Binnen vijf minuten heeft hij een uitnodiging te pakken om de oude familiesmederij te bezichtigen. De vrouw van de smid wijst op het aambeeld dat al generaties in de familie is, het smidsvuur, de hoefijzers die haar man nog altijd beslaat. De smid is gek op paarden, en als eerbetoon aan zijn vader heeft zijn zoon de paard met wagen voor de smederij gemaakt. Ab glundert. Het verhaal over Hulshorst is binnen, de kerk of de molen hoeft hij niet meer te zien.Op weg naar Hierden wijst Ab op het landschap. Hierden lag vroeger tegen de rand van de Zuiderzee en dat soort plaatsen liggen meestal wat hoger vanwege het overstromingsgevaar dat vroeger bestond. Vlak voor Hierden ligt landgoed De Essenburg, tegenwoordig een conferentieoord. Het landgoed is eigenlijk gesloten, maar Ab weet toch binnen te komen en mijmert over de betekenis van het wapenschild boven de indrukwekkende schouw. Maar niet te lang, want hij is vastbesloten nog een paar plaatsen aan te doen vandaag.

Hel en Trutjeshoek
Zoals het buurtschapje Hel. Heel Nederland zit vol met vreemdnamige plaatsjes weet Ab. Zoals Reedt, Moeskop, Paradijs en Trutjeshoek. De meeste inwoners van dit soort dorpjes weten meestal niet waar die gekke namen vandaan komen. Sterker nog: de inwoners van Trutjeshoek schamen zich ervoor en ontkennen volgens Ab glashard dat ze daar wonen. “Die zeggen dan: ik woon niet in Trutjeshoek, maar op de Van Staringlaan, ha, ha.” Het mooist vindt Ab zelf het plaatsje Kolderveense Bovenboer. “Als je daar woont, en je krijgt dan post. Dat lijkt me schitterend.”

Drie keer is scheepsrecht
Het gaat regenen en we schuilen in een bushokje aan de Zuiderzeestraatweg. Daar treft Ab een 70-jarige pezige wielrenner van de Harderwijkse wielerclub, met een gouden ringetje in zijn oor. Terwijl de regen op het hokje klettert vertelt de renner over zijn leven.Hoe hij vorig jaar tijdens een tocht viel en zijn heup gebroken bleek te hebben. Daar kwam hij thuis pas achter, want ja, hij moest toch eerst naar huis zien te komme. Hoe hij nu probeerde net zo goed te zijn als vroeger, maar ‘’met de jongens aan kop fietsen lukt nog steeds niet.’’ Van de 16.000 kilometer per jaar is hij terug gezakt naar zo’n 12, 14.000.‘’Maar ik heb wel drie wisselbekers in mijn kast, die mag je na drie keer winnen houden, dus…’’

Badpakkendag
In Hierden wijzen een paar kinderen trots op sauna De Zwaluwhoeve. Hun moeders gaan daar altijd samen naartoe en als de kinderen twaalf zijn mogen ze ook een keer mee. Maar dan wel op badpakkendag, anders gaan ze niet. Hun moeders gaan ook altijd alleen op badpakkendag, want om nou naakt in de sauna te gaan zitten zweten. ‘’Dat vinden onze moeders overdreven‘’.

Nederlandse moeders
Ab hoort het glimlachend aan. Ja, ja, die Nederlandse moeders. Een apart soort is het, valt hem op. ‘’Zo liefdevol, altijd maar die kinderen brengen en halen en dan lekker doorkletsen op het schoolplein.’’ Minder vrolijk wordt hij van de paarden die de koeien steeds meer verdringen uit de wei. ‘’Al helemaal als het weiland een soort ranch wordt, dat zie je steeds vaker. Met van die lelijke witte hekken er omheen.’’

Omgeving van de mens
Wel weer genieten kan hij gek genoeg van de nog steeds oprukkende industrieterreinen. Daar zijn vaak mooie dingen te zien. Aparte logo’s of zelfs gedichten. Net nog, in Nunspeet, een tekst van Jules Deelder op een gevel: ‘de omgeving van elk mens is zijn medemens.’ Mooi toch?’

Alles van waarde is weerloos
Over gedichten gesproken, het meest ontroerende dat Ab ooit meemaakte was het versje op een kindergrafje in Muiderberg. Het overleden kind was nog geen jaar oud. Op de steen stond: ‘zo klein, zo lief, zo weerloos, zo kort.’ Als Ab er nu aan denkt knijpt zijn keel weer dicht.
‘’Dat is een oergevoel. Kinderen horen niet dood te gaan op die leeftijd, die moeten eerst nog een heel leven leven. Maar om het dan zo te gedenken..Dan denk ik: ja, mooier kun je het niet zeggen.’’ Ab zwijgt. Zijn ogen zijn vochtig. De wind ruist door de bladeren van de oude eiken. De kerkklok van Hierden slaat één.

Luister naar de fietsreportage

Dit artikel verscheen op 17 juli 2009 op de site van de Wereldomroep.