‘Vroeger heb ik me dat nooit gerealiseerd, maar dat gevoel dat je hebt als je jong bent. Dat magische, de levenskracht die volop door je aderen stroomt. Later kom je er ook pas achter wat het betekent om jong te zijn naar de buitenwereld toe. Daar kan ik toch zo’n heimwee naar hebben, naar mijn jonge lijf en hoe het voelde.’

Elly Beens zit in haar stoel en kijkt me indringend aan. Ze heeft heimwee. Maar naar wat precies? Laten we het eens ontleden. Wat bedoelt ze met ‘wat het betekent om jong te zijn naar de buitenwereld toe?’

‘Ik heb heel lang als accountmanager bij een dagblad gewerkt. Ik was jong, ik zag er leuk uit en ik verkocht advertenties. Aan autodealers, makelaars, van alles en nog wat. Ik vond het belangrijk van mijn klanten iets persoonlijks te weten en bezocht ze allemaal. Ik stond midden in het leven, alle deuren gingen voor me open. Daar stond ik niet bij stil, dat vond ik heel normaal. Als je jong bent voelt dat niet alleen anders, mensen reageren ook anders op je. Na mijn 55-ste merkte ik echt dat het anders werd. Op mijn 62-ste moest ik vanwege mijn gezondheid ook stoppen met werk. En nu mis ik het, de contacten, het overal iets vanaf weten, de manier waarop mensen op je reageren.’

Heimwee naar  het leven met mijn man
‘Dat is één ding. Maar waar ik echt heimwee naar heb, is naar hoe het was toen mijn man er nog was. Hij is ruim 10 jaar geleden overleden. Hij was 62 en ik was 58 toen hij overleed. Ik woon nog in hetzelfde huis en stiekem hoop ik, als ik door de voordeur naar binnen kom, dat hij zegt ‘ik ben er weer’ en dat hij gewoon gezellig op de bank zit. Dat het allemaal maar een boze droom was en  we weer als vanouds verder gaan met ons heerlijke leven.’

‘We waren een heel Bourgondisch gezin. Altijd lekker eten en drinken. Dan zeiden we op zaterdag tegen elkaar: zullen we er een mosselavond van maken? En daar zaten we dan, om de tafel. Met sausjes, broodjes en dampende mosselen. Het is maar heel klein, maar dat was het ultieme geluk voor mij. Het samen delen. Dat juist mijn man slokdarmkanker kreeg, was heel gemeen. ‘

‘Het heeft een half jaar geduurd. Op het laatst kon hij nauwelijks nog eten en slikken. Ik at zelf ook heel slecht, want waarom zou je nog koken? Natuurlijk zoek je dan naar alternatieven. Samen een film kijken of naar de sauna met zijn allen. Ik heb twee fantastische kinderen, we zijn heel hecht. Mijn dochter was zwanger van haar eerste kind toen hij overleed. Hij heeft onze twee kleinkinderen dus nooit mogen zien en dat is ook moeilijk. Ik mocht bij de bevallingen zijn. Eerst twijfelde ik, maar het was overweldigend. Zo prachtig. Vanaf het eerste moment dat ik ze in mijn armen hield was er herkenning. Een diep gevoel van ‘ik ken jou.’ Ze zijn nu 10 en 8 jaar en nog steeds pas ik elke week 1 dag op ze. We doen van alles samen. Pretpark, museum. Ze zijn een enorm cadeau.’

Eindelijk weer samen eten
‘De tijd voor en na het overlijden van mijn man was heel intens. Hij lag op zijn kamer opgebaard, maar we hadden geen één persoonsbed. Mijn schoonzoon kwam toen met een seniorenbed aanzetten, maar dat wilde ik absoluut niet. Mijn man, die zo midden in het leven had gestaan, zou nooit in zo’n oude mannenbed willen liggen. Daar maakte ik me heel druk over, gek eigenlijk. Mijn zoon kwam toen met een springbox, dat was goed. Elke dag kwamen er vrienden langs, en onze kinderen. Ze kookten om de beurt. Het was zo heerlijk, om weer goed met elkaar te eten.’

‘Als zo’n leven definitief over is, ga je ook terugverlangen naar het oude gezinsleven. Met de kinderen op vakantie naar Zuid-Frankrijk, overdag naar het strand en dan ’s avonds uit eten. Kerst was ook zo’n hoogtepunt. Ik zie ons nog zitten toen mijn broer onverwachts langskwam met zijn kinderen. Zaten we samen met mijn ouders en de hele bups rondom de kerstboom te zingen. De sfeer, het ‘Stille Nacht, Heilige Nacht’. We deden veel met de familie. We gingen bijvoorbeeld met oma en de kinderen naar Boppard rond de kerstdagen. Naar een prachtig hotel, waar nog in het lang werd gedineerd. Mijn kleine kinderen, één in het lang en de ander in een smoking. De verwachting die in de lucht hing, het plezier van kleine kinderen. Zulke heerlijke herinneringen.’

En die heimwee naar je lijf dan?

‘Ik ben altijd ijdel geweest. Behoorlijk ijdel zelfs. Toen ik 52, 53 jaar was, kwam de omslag. Je gezicht wordt anders, je raakt opeens dat volle kwijt. Als ik foto’s van mezelf zag, raakte ik gefrustreerd. Dan dacht ik: ‘dit is pas twee jaar geleden, hoe kan ik nou zo snel veranderen?’. Ik vond ouder worden heel lastig.’

‘Toen ik 56 was, werd er borstkanker bij me geconstateerd. Dat speelde achteraf natuurlijk ook mee. Ik ben 40 keer bestraald. Vier en een half jaar later werden er uitzaaiingen geconstateerd. Daarom ben ik gestopt met werken. Ik ben nu 69 en ik heb veel moeten inleveren qua energie, de laatste 3 jaar.’

Leren doseren
‘Omdat de kanker nu ook in mijn schedel en botten zit, krijg ik chemo’s en daar word ik soms erg ziek van. Ik lig tot half 10 in mijn bed, dan doe ik boodschappen en daarna ben ik alweer moe. Ik moet gewoon een beetje doseren, want leuke dingen wil ik blijven doen. Mijn evenwichtsorgaan is aangetast door de bestraling, dus ik loop lastiger en ben ook wat ‘wankel’ in mijn hoofd. Op de kleinkinderen pas ik tegenwoordig pas na school. Ik wil het heel graag blijven doen. Samen een schoen zetten en een spelletje doen en zo red ik het.’

‘Als ik me goed voel, ga ik er veel op uit. Lekker weg met vriendinnen. Maar dat gewiebel in mijn hoofd belemmert me. Ik mag niet meer fietsen. Het is een kwestie van leren omgaan met je beperkingen.
Het grappige is wel dat ik er nu niet meer mee zit hoe ik eruit zie. Terwijl dat rond mijn 55^ste echt een drama was. Ik draag nu ook een pruik en dat kan me niks schelen. Ik probeer er trouwens nog steeds goed uit te zien, ik verzorg mezelf altijd goed. Als ik de boel de boel zou laten ga ik echt dood.’

Goud in handen
‘Maar nu heb ik wel heimwee naar mijn oude lijf, naar de energie die ik toen had. Eigenlijk naar alles. Naar mijn eigen vader en moeder en mijn schoonmoeder met wie ik een heel bijzondere band had. Alleen daarom al verlang ik er vaak naar weer jong te zijn. Ik had toen niet door wat ik in handen had.’