Amper had ik tijdens mijn eerste les op de Saxion Next Hogeschool te Deventer geconstateerd dat de versnelde opleiding tot tweedegraads docent Nederlands schrikbarend veel werk was, of ik kreeg een baan in mijn schoot geworpen.

Mijn buurman had op de valreep besloten toch niet aan de slag te gaan als docent Nederlands op een MBO in het midden van het land waar je kunt leren hoe je evenementen organiseert. Maar hij had wél een leuke buurvrouw in de aanbieding.

Mentor
Het ging razendsnel. De volgende dag had ik een sollicitatiegesprek met twee enthousiaste, jonge Evenementen Academie-mensjes, een uur later werd ik in de supermarkt gebeld dat ik de baan had. Voor twee dagen in de week. Het aanbod om meteen ook maar mentor te worden, sloeg ik beleefd af.

Leermomentje
De dagen erna vroeg ik me ernstig af of ik niet gewoon hartstikke gek was geworden. Net één lesje hoe-word-je-een-beetje-een-leuke-docent gevolgd en dan al het evangelie verkondigen voor vier overvolle MBO-klassen. Wel eerstejaars, dat schijnt te schelen. Met wat is me een raadsel trouwens.
De eerste les was hoe dan ook een ehm… zeg maar leermomentje. Want waar begin je als je nog nooit les hebt gegeven? Juist, bij het voorstellen! Ik had erop gegokt en ook gehoopt dat het rondje voorstellen in een klas met 30 eerstejaars studenten lekker veel tijd zou nemen. Kon ik éven wennen alvorens aan de uitleg te beginnen over werkwoordspelling uit het mij onbekende boek Vlekkeloos Nederlands.

Kweenie
Helaas hadden de in totaal bijna 120 knoeperds van kinderen heulemaal geen zin om voor de zoveelste keer die week te vertellen wie ze waren en waarom. Dat krijg je als jij op donderdag ook nog eens aan komt kakken. Al bij persoontje nummer vier in klas 1A (‘vertel eens Nathalie, waarom heb je voor deze opleiding gekozen?’. ‘Kweennie, leek me gewoon wel leuk, ikkonniksandersverzinne’) stond ik met klotsende oksels voor de klas terwijl menig student zijn/haar rug naar me toedraaide en de oordoppen inplugde. Ik hoorde mezelf boos een jongen tot de orde roepen met de zin ‘nog één keer en je ligt eruit’.  O God, wat zei ik nou? Werd er op deze school wel gedaan aan eruit sturen? En waar naartoe dan? Vergeten te vragen. Hellup!
Ik hoorde mezelf over de aanzwellende golf van geluid schreeuwen dat we de volgende dag ‘pas echt een begin zouden maken met de d, de t en de dt.’

Vrijdag de dertiende
Aangezien mijn dochter de volgende dag jarig was, stond ik die donderdagavond redelijk ongelukkig en doodmoe taarten te bakken. Zo moest het dus niet. Die nacht gooide ik na veel gedraai in bed het roer en mijn tweede les om. Op vrijdag de dertiende vertelde ik alle eerstejaars smaakvol en uiterst gedetailleerd over mijn horrorbevalling, op een vrijdag de dertiende, precies zeventien jaar geleden. Ik zette de zaak hier en daar een tikje aan en heb waarschijnlijk een paar meisjesstudenten definitief van het misschien wel grootste ‘Event’ in hun leven afgeholpen. Zet mij een paar maanden in het VN birthcontrol-programme en het probleem is opgelost.
Goed.

Bingo
Na mijn finale over het mislukte dichtnieten van de keizersnee vroeg ik wie ook wel eens iets had meegemaakt op deze zogenaamde ongeluksdag en ging ik door op het bijgeloof rondom vrijdag de dertiende. Om de dames en heren daarna een uitnodiging te laten maken voor een Vrijdag de Dertiende Feest. Bingo! En daarna maakten ze (bijna) zonder morren een oefentoets. Ik voelde me na de tweede les bijna net zo euforisch als zeventien jaar geleden. Dit kon best iets worden. Leuke jongeren ook wel, eigenlijk. Jammer dat 120 toetsen uitdelen betekent dat je er ook 120 moet nakijken. Uren later was de euforie een ietsje weggezakt.